تاریخچه صنعت کفش [ ما قبل تاریخ تا امروز ]

تاریخچه صنعت کفش [ ما قبل تاریخ تا امروز ]

تصور زندگی زمانی که هنوزکفش ساخته نشده بود بسیار دشوار است. این نیاز به ظاهراً ساده انسانی به صنعتی که به سرعت در حال رشد است تبدیل شد که در آن طراحی به همان اندازه کارایی اهمیت داشت. اگرچه کیفیت اصلی کفش بدون تغییر باقی مانده است اما با نگاهی به تاریخ کفش ، می بینیدکه رنگ ، مواد و طرح کفش هاتغییر کرده است. درگذشته کفش ها توسط صنعتگران ساخته می شدند، اما امروزه آنها بخشی از یک صنعت کارخانه هستند که سالانه مبالغ هنگفتی را به دست می آورند. ما در این مقاله قصد داریم به تاریخچه صنعت کفش بیپردازیم.

تاریخچه ، تغییرات و سبک مد کفش را می توان به 5 دوره اصلی تاریخ جهان تقسیم کرد:

1. قبل از تاریخ (2،5 میلیون سال قبل از میلاد – 1250 قبل از میلاد)
2. دوران باستان (1250 قبل از میلاد – 476)
3. قرون وسطی (476-1453)
4. اوایل دوران مدرن(1453-1918)
5. دوران مدرن(1918-تاکنون)

در دوره های مختلف، دیدگاه های مختلفی در مورد جهان وجود داشت، درک متفاوتی از فرهنگ و هنر ، عوامل مختلف اقتصادی و سیاسی که نقش مهمی در مواد، اشکال و سبک های استفاده شده در لباس مردم داشتند. کشف و تصرف سرزمین های جدید ،ساخت فن آوری های جدید و درک های مختلف از جهان، سبک و مد کفش را تغییر داد.

تاریخچه ساخت اولین کفش

دهه 1991 تاریخ مهمی در تاریخ کفش است؛ زیرا سالی است که در مرز اتریش و ایتالیا، باستان شناسان یک انسان مومیایی شده طبیعی به نام اوتزی از عصر حجر را پیدا کردند،که حدود 3300 سال قبل از عصر ما درگذشت این مسافر آلپی کفش هایی از پوست گوزن با کفی ساخته شده از پوست خرس و پر از یونجه پوشیده بود. اینگونه تصور می شود که تکنیک تولید کفش عصر حجر به این شکل است: هرچه تعداد بخیه کمتر باشد ، پاها خیس نمیشوند و گرم می شوند، بنابراین همین باعث میشد که چرم را چروک کنند. بخیه ها کوچک بودند و با توجه به ابزارهای دوخت برای بخیه که مردم در آن زمان داشتند واستفاده میکردند، چندان قابل اعتماد نبودند.

کفش های جاده ابریشمی: این یکی از قدیمی ترین کفش های مجموعه V&A است. از چندین لایه کنف ساخته می شود که به روشی مشابه با ساخت لحاف دوخته شده است. بخیه ها جنبه تزئینی نیز دارند. کفش جاده ای ابریشمی یکی از چندین کفشی است که در یک حفاری باستان شناسی در برج های دیده بانی Limes در شمال Dunhuang ، چین ، در جاده ابریشم باستان یافت شده است. نمونه هایی جاده ابریشمی را نیز می توان در پای سربازان از Xi’an مشاهده کرد.

در اینجا یک جفت کفش خاص مده نطرنیست که آغاز تاریخ کفش باشد؛ این به آن دلیل است که کفش های بسیار متفاوتی برای آب و هوای مختلف وجود داشت و مواد مختلفی که برای کفش در مناطق مختلف استفاده شده بود. در مناطق شمالی، کفش از چرم ضخیم ساخته می شد و با خز و یونجه گرم می شد. در همین حال ، در مناطق جنوبی ، بیشتر صندل هایی وجود دارد که از برگ نخل یا الیاف پاپیروس ساخته می شوند. با وجودشرایط آب و هوا ، مردم برای محافظت از پاهای خود در برابر اثرات طبیعی بیرونی به کفش نیاز داشتند. بسیاری از تغییرات و مدل های کفش کامل در دوره مهاجرت (قرن های 4 تا 6) و در طی جنگ های صلیبی (قرن 11 و 13) هنگامی که اروپاییان به شرق مشرف شدند، پدید آمد. در آن زمان، اروپا مملو از صندل های مصری و کفش های نوک تیز بود. خیلی زود کفش پاشنه دار ساخته شد و مد غربی کفش شروع به توسعه کرد که در دنیای معنوی و سخت قرون وسطی بسته به این که فرد از چه طبقه اجتماعی باشد پوشیده می شد. در ایتالیا و اسپانیا، کشورهایی که قویترین بندرهای اروپا در آنها واقع شده بود رونق گرفتند ، مغازه های صنعتگران و بازرگانان با سرعت بالایی در حال توسعه بودند و اولین مراکز مالی تأسیس شدند. بنابراین این کشورها مهد واقعی کفش و مد لباس بودند. طراحان کفش مدرن اغلب برای ایده های جدید، الهام و خلاقیت به تاریخ نگاه می کنند. اکنون بیایید مد و روند تولیدکفش را در طول دوره های مختلف تاریخی بررسی کنیم

تاریخچه کفش در زمان های قدیم (1250 قبل از میلاد – 476 قبل از میلاد)

اولین صندل ها در مصر باستان ساخته شدند. آنها را از برگ نخل ، الیاف پاپیروس و چرم خام میساختند. این صندل ها در انتهای پا بسته میشدند. در ابتدا فقط روحانیون و فرعون قادر به پوشیدن آنها بودند اما بعداً همه مصریان باستان صندل می پوشیدند و رنگهای مختلف، نمادی از یک طبقه اجتماعی خاص بود.همچنین میتوان کشورچین را نام برد که این صندل ها را میپوشیدند. برای بسیاری از کشورهای غربی درک روند ساخت کفش در چین دشوار بود. برای دهه های متمادی یکی از زیبایی ها در چین پایه های نیلوفر آبی بود که بیشتر در طول قرن های 10 تا 11 به محبوبیت رسید. همچنین پاهای نیلوفر طلایی به خم شدن انگشتان پا گفته می شود تا پاها به طور مناسب در کفش های مخصوص قرار گیرند. پاهای کوچک در دنیای شرقی زیبایی به تمام معنا محسوب میشد. قدمت کفش کلاسیک به دوره فرهنگ یونان و روم برمی گرددکه مرحله اولیه تولید کفش شروع به رونق کرد. آثارتوسعه و تکامل در نقاشی ها باقی مانده ماندگاراست. اولین و یکی از محبوب ترین مدل های کفش یونانی و رومی صندل بود تصور می شود که این صندل اولین کفشی است که به طور خاص متناسب با پا ساخته شده است. این دو نمونه رومی در حفاری های باستان شناسی در لندن یافت شد.

صندل های رومی معمولاً تک جنس بودند و با کف چوب پنبه ای (چوب درخت بلوط) و بندهای چرمی یا بند کفش بسته می شدند برخی از صندل های نظامی ، به نام caligae ، در کف پا سوراخ داشتند. هنگام راه رفتن نقش زیرآنها می تواند الگوها و پیام هایی را در زمین باقی بگذارد. برخلاف صندل های مصری ، این صندل ها دارای ساق بلند بودند و تا نیمه زانو ارتفاع داشتند و بندهای زیادی داشتند. در هر دو کشور برخی از مقررات در پوشیدن وجود داشت. در یونان، صندل ها فقط توسط شهروندان آزاده ای که به راحتی قابل تشخیص از بردگان بودند پوشیده می شدند. در روم باستان ، لباس و کفش نمادی از قدرت و تمدن بود ، بنابراین کفش ها با توجه به موقعیت فرد در جامعه و طبقه اجتماعی آنها پوشیده می شدند؛ مثال : سربازان رومی صندلی میپوشیدندکه هرچه بندهای آن بیشتر باشد و کف آن نازک باشد معنی آن این است که سرباز درجه بالاتری دارد.

مدتی صندل ها در اروپا بر کفش برتری داشتند. آنها مطابق سبک روحانیون ، نظامی ها ، دانشمندان و دهقان ها ساخته میشدند. در سرزمین های که نژاد سلتیک داشتند کفش های بافتنی لغزنده و راحتی وجود داشت که اغلب از چوب ساخته می شدند و طولی نکشید که کفش دهقانان و فقرا شدند.

قرون وسطی (476-1453)

در دوران قرون وسطی ، که ویژگی آن فروتنی و فئودالیسم است، اولین ساختارهای کفش شکل گرفته و کفش پاشنه دار مورد استفاده گسترده مردم قرارگرفت. اگرچه قرون وسطی را دوران تاریک تاریخ می دانند اما در این زمان بود که بسیاری از کفش های مد و فشن ساخته شدند. دراین سالها کفش های پاشنه دار تولید شد که در ابتدا فقط توسط مردان پوشیده میشد. همچنین کفش های نوک تیز ، اولین ساخته های کفش و یک ساختار خوب بود که درابتدای سال رونمایی شد. در دوران قرون وسطی جامعه به طبقه هایی تقسیم می شد که نه تنها مشاغل و مسئولیت ها مختلف بود بلکه لباس ها و کفش ها نیز مختلف بود . دهقانان و مردم شهری که اشرافی نبودنداز چکمه های چرمی سنگین و تیره پاشنه دار استفاده می کردند در همین حال، اشراف زادگان بیشتر از کفش های فانتزی که اغلب دارای پاشنه چوبی بود استفاده می کردند. در آن دوران زیورآلات و سایر عناصر تزئینی فقط توسط افراد اشرافی پوشیده می شد. اشراف زادگان کفش ها را به یک کفاش سفارش می دادند،که هر کفش با توجه به روحیه و خواسته مشتری طراحی و تزئین میشد، بنابراین تک تک کفش ها منحصر به فرد و متفاوت بودند. در آغاز قرون وسطی، اسپادریل ها از پیرنه به اروپای مرکزی آمدند و بسیار محبوب شدند. این کفش ها از پارچه چتایی ساخته شده بودند ، سبک و راحت بودند اما باید در هوای گرم پوشیده می شدند به همین دلیل به اروپا شمالی صادر نشدند. چکمه های چرمی در اروپای شمالی و مرکزی تولید شد که داخل آن با کف کفش دوخته شده بود. این یک ساختار با ظاهری تقریباً یکپارچه و یکدست بود زیرا دوخت ها در داخل کفش بودند بنابراین از کفش محافظت می شد اما این طرح فقط با چرم نرم و انعطاف پذیر قابل استفاده بود. یک فایده این کفش ها این است که می توان آنها را در فصول مختلف سال با افزودن مقداری یونجه یا خز در داخل کفش برای زمانی که هوا سرد است پوشید.

انواع کفش های قرون وسطی

کفش پولاین: در دوره گوتیک ، کفش های غیرمعمولی با نوک های بلند و تیز ، به نام پولاین ، ساخته شدند. گاهی اوقات ، نوک کفش پولاین به نیم متر هم می رسید. برخی از این کفش ها به قدری طول زیادی داشتند که لازم بود با بندهای خاصی به پاها بسته شوند تا امکان راه رفتن صحیح وجود داشته باشد. این نوع کفش از مواد مختلفی مانند مخمل ساخته شده و با عناصر فانتزی تزئین میشدند.

کفش پتین: پتین را روی کفش می پوشیدند تا ازپای آنها دربرابر کف خیابان های خیس و کثیف شهر محافظت کند. از آنجا که آنها برای پیشگیری ازسرخوردن، روی کفش استفاده میشوند ساخته شده اند . این پتین ها در تصویر شباهت زیادی به یک جفت کفش در Arnolfini Portrait ساخته شده توسط Jan Van Eyck دارد که اکنون در گالری پرتره ملی نگهداری می شود. در دوره رنسانس سبک از خطوط عمودی روی کفش ها که سبک گوتیک بود به خطوط افقی تغییر جهت داد.

اوایل دوران مدرن (1453-1918)

در اوایل دوران مدرن دوره های رنسانس و باروک بود که در آن می توان نشانه هایی از کفش های مدرن را مشاهده کرد. سبک مد زنان و مردان در این دوره متفاوت بود و تا پایان قرن هجدهم ، مد بیشتر توسط مردان دیکته میشد. مردان اولین کسانی بودند که کفش های پاشنه دار به پا کردند. تا پایان قرن هجدهم ، پاهای مردان معیار استاندارد زیبایی بودند. اگرچه زنان کفش های فانتزی نیز می پوشیدند، اما این کفش ها زیر دامن های بلند دیده نمیشدند، بنابراین مردان بودند که مد به ویژه مد کفش را سفارش سازی می کردند. دوران مدرن درک مد را تغییر داد و سنت های کفش سازی دهه ها گذشته را به شدت تغییر داد. باعث اتفاق جدیدی درفناوری کفش شدکه کل فرآیند کفش سازی را بسیار آسان و ساده کرد. در اوایل، تغییرات مد بسیارآهسته بود و روند تولید کفش در کشورهایی با وضعیت اقتصادی خوب و دارای رشد سریع هنر و زیبایی بودند،آغاز شد. به عنوان مثال ، اسپانیا و ایتالیا نقش زیادی در طراحی لباس در قرن شانزدهم داشتند کفشی که در این کشورها ساخته شد بعداً به طور گسترده ای در سراسر اروپا گسترش یافت آنها فانتزی ترین تزئینات و الگوها را داشتند و با استفاده از جدیدترین و شیک ترین مواد آن زمان ساخته می شدند.

در دوره رنسانس، پادشاهان در اروپا برای نشان دادن برتری خود اغلب کفش هایی با پاشنه بسیار بلند می پوشیدند. همچنین آنها می توانستند با خیال راحت از میان گودال ها عمیق عبور کنند به لیل این که پاشنه آنها به 30 سانتی متر می رسید. این کفش ها نمونه های اولیه کفش های ساخت مدرن بودند. پادشاه لویی چهاردهم فرانسه ، که به پادشاه خورشید نیز معروف است، در گسترش تولیدکفش پاشنه بلند نقش مهمی داشت. حتی در حال حاضر ، مورخان مد از کفش های پاشنه بلند مردانه به عنوان کفش فرانسوی یاد می کنند.

در دوره رنسانس ، کفش های نوک تیز با کفش هایی به نام اردک با دهن های گشاد جای خود را عوض کردند. در همین حال ، زنان شروع به پوشیدن این مدل کردند. در زمان احیای فرهنگ و زیبایی شناسی شوالیه های نجیب زاده به میان آمدند و آنها اولین کسانی بودند که شروع به پوشیدن چکمه هایی تا مچ پا کردند که برای اسب سواری و جنگ راحت بودند.

دوران باروک یکی از بحث برانگیزترین دوره های فرهنگی است که با پیچیدگی ، ادعا ، نمایش و گرایش به بزرگی مشخص می شد. بنابراین جای تعجب نیست که در این دوره فرهنگی، کفش از مواد گران قیمت مانند مخمل ، ساتن ، ابریشم ساخته می شد و کفش ها با گل مصنوعی ، روبان و سنگ های قیمتی تزئین می شدند. مردان برای نشان دادن جایگاه خود کفش هایی با پاشنه قرمز می پوشیدند.

در قرن هفدهم ، مردان شروع به پوشیدن چکمه هایی با جوراب های فانتزی کردند و در این دوره کفش برای زنان از اهمیت بیشتری برخوردار شد ، بنابراین کفش های باروک که در گذشته ساده بودند بعدها دارای عناصر مختلف گلدوزی و تزئینی شدند.کفش باروک با کفش روکوکو (اخرین مدل باروک) جایگزین شد. تاکید اصلی مدل روکوکو سگک و پاشنه لویی برای کفش زنانه است. در ابتدای قرن نوزدهم کفش های زنانه و مردانه از نظر سبک ، رنگ ، پاشنه و شکل جلوی آن متفاوت بودند. در دوران ناپلئونی ، کفش های پارچه ای به کفش های بسیار محبوب تبدیل شدند. در همین حال ، پاشنه کفش مردانه 2.5 سانتی مترشد. دورانی که مردان از کفش های پاشنه بلند تر نسبت به پاشنه کفش زنان استفاده می کردند به پایان رسید. با این حال، بزرگترین پیشرفت در تولید کفش در دوران انقلاب صنعتی بودکه مخترعین و صنعتگران در انگلستان و آمریکای شمالی یک ماشین خیاطی کفش مدرن اختراع کردند و تولید گسترده کفش های پارچه ای را آغاز کردند. جان ارنست ماتزلیگر یک روش کفش سازی ایجاد کرد که توانست هر روز حدود 700 جفت کفش بسازد. کفش برای همه قابل دسترسی بود و سرانجام از اواسط قرن نوزدهم ، ساخت کفش پای چپ و راست متفاوت ازیکدیگر ساخته شد. در قرن نوزدهم کفش های بند دار محبوبیت بیشتری پیدا کردند بعد از اینکه آمریکایی ها در پایان قرن هجدهم شروع به ساخت بندبرای کفش کردند. کفش های توری که بالای مچ پا بودند به یکی از محبوب ترین کفش های استاندارد برای آقایان تبدیل شدند. مدل آدلاید برای خانمها بافته می شد که دارای کناره های توری بود و پاشنه کم داشت. فرهنگ برهنگی تا زمان جنگ جهانی اول مورد قبول نبود بنابراین دمپایی ازدید آنها تحریک کننده بودکه با ابریشم یا ساتن و روبان ساخته شده بود در این زمان کفش های آکسفورد بسیار محبوب شده و افراد سنگین وزن این کفش هارا میپوشیند.

مدل کفش های اوایل دوران مدرن

کفش نوک گرد: در منطقه تودور انگلیس تفاوت های زیادی در سبک کفش وجود داشت. اگرچه کفش مدل نوک چهارگوش در اوایل سال 1500 محبوبیت داشت ، اما نوک گرد همچنان عملی ترین گزینه برای کودکان بود این کفش 600 سال پیش بسیار مدرن به نظر می رسد ومدل انگشت گرد آن همچنان در طراحی کفش های معاصر محبوب است.

کفش شپینز :کفش یا دمپایی ها بدون پشته هستند که دارای پاشنه بلند میباشندکه معمولا 7 تا 18 اینچ است. کفش شپینز به دلیل این که سبک آنها مشابه یونان باستان بود درسراسر اروپا مشهور شدند. این نوع کفش ها بیشتر در اسپانیا و ایتالیا پوشیده می شدند که توسط خانم های قشر مرفه پوشیده میشد. در اسپانیا پاشنه ی کفش را ازچوب پنبه می ساختند تا سبکتر باشد.

کفش مدل fork : دراواسط قرن هفدهم ، کفش های شیک زنانه و مردانه دارای نوک چهارگوش و شبیه چنگال بودند. همانطور که با این جفت دیده می شود ، این کفش ها دارای نقاط گوشه ای کمی کشیده هستند. طرح ظریف برجسته با نخ نقره ای و طلایی که کفش باآن تزئین شده باطرح گلهایی از ابریشم قرمز و آبی ، این کفش ها را به محصولی لوکس تبدیل کرده است که احتمالاً برای مصارف داخلی ساخته شده است.

کفش مردانه MULE (میول) : کفش های پشت باز یا دمپایی های جلوبسته ای هستند. میول ها اغلب در اوایل دهه 1700 توسط مردان به عنوان دمپایی پوشیده می شدند و دارای کمی پاشنه قزمزرنگ بودند که مختص آن دوره است که با طیف وسیعی از رنگ ها و مواد تهیه می شوند وبا یک پارچه که روی آن نوار ظریف نقره ای است ساخته شده اند که نشان دهنده این است که صاحب آنها فردی ثروتمند است

کفش پیتن یا کلاگ : درقرن هجدهم این کفش ها خانم هایی میپوشیدند که قشرمرفه بودند که ازابریشم های ظریف ساخته می شدند و در واقع نوعی دمپایی بودند که درمحیط های داخلی استفاده می شدند. پیتنها را دربیرون ازمنزل نیز به عنوان محافظ کفش میپوشیدند. که جنس این مدل کفش ها از چرم ساخته شده بود، که برای مکان هایی که نیاز به کفش مقاوم دارد استفاده میشد ؛ مانندکشاورزی وکار درمعدن همچنین میتوان گفت یکی ازدلایلی که به این کفش های محافظ درآن زمان نیاز بود کثیف بودن خیابان های لندن بود.

کفش پاشنه قرمز: هنگامی که چارلز دوم در سال 1660 به سلطنت بازگردانده شد تغییرات زیادی در مد به وجود آمد کفش های پاشنه قرمز فرانسوی به طور چشمگیری درمیان مردان و زنان در انگلیس رایج شدند این سبک ظاهرا توسط خود چارلز ارائه شد که ماندگاری این سبک رانشان میدهد. البته درمد بعدی کفش، کفش های پوینت به بازار آمدند.

کفش زنانه میول :کفش های میول مخملی با یک پاشنه گوه ای از زمان پوشیدن لباس های بودور آغازشد که پشت آنها باز یا جلوی آنها بسته بود و خیلی سریع پوشیدن این کفش ها رایج یافت که حتی در سالن ها برای رقص پوشیده می شدند. کفش میول به کفش های جنسی نیزمعروف بودند ؛زیرا مورد علاقه مادام دو پمپادور ، معشوقه لویی پانزدهم فرانسه بود. همچنین میتوان نمونه ای ازعشق شهوانی درنقاشی Fragonard دید که یک زن با به پاداشتن صندل های میول به مردی که در بوته ها پنهان شده لگد میزند

کفش های مینیاتوری : این کفش های به عنوان نمونه کوچک جهت نمایش برای مشتریان خاص و یا احتمالاً به عنوان یک تست توسط کارآموزان مشتاق به این حوضه ساخته شده اند. طول این کفش ها ده سانتی متر و ارتفاع 9 سانتی متر بود که حمل کردن آنها راحت تر از حمل یک کفش با سایز معمولی بود.

این روش ساخت کفش مینیاتور برای همه صنعتگران آن زمان رایج بود که می توانستند نمونه ی کوچکی از محصولاتشان را به راحتی به نمایش بگذارند .

مدل شرقی : تصور می شد این مدل ها شبیه مدل چینی هستند اما بیشتر شبیه به کفش های شرقی آن دوره هستند. این یک نمونه از ترکیب جالبی از فرهنگ ها نوک کفش چینی با یک پاشنه ایتالیایی ترکیب شده رانشان می دهد.

پاشنه کوتاه :طی دهه های 1780 و 90 با نگاه به تاریخچه ساخت کفش پاشنه بلند متوجه می شویم مدل های پاشنه دار زیادی ساخته شد که بیشترآنها پاشنه کوتاه بودند. این کفش های چرمی نسبت به مدل های قبلی خود مقاوم تر بودند. در همین زمان بود که چندین ثبت حق اختراع برای کفش های ضد آب منتشرشد. بنظرمیرسد سادگی کفش ها پاشنه کوتاه بیانگر یک واکنش نسبت به افراطی گری در مد، قبل ازانقلاب فرانسه (99- 1787) است.

بوت دوک ولینگتون : دوک ولینگتون یک بوت مناسب و کوتاه که جنس آن از پوست گوساله بود را سفارش داد تا متناسب با مردان ساده پوشی باشد که در آن زمان محبوب بودند این کفش ها بسیار محبوب شدند در میان همه کسانی که می خواستند ازسبک قهرمان ملیشان دوک ولینگتون تقلید کنند. در دهه 1850 شرکت لاستیک بریتانیا شمالی برای اولین بار شروع به ساخت لاستیکی که برای زیره چکمه ها مورد استفاده قرار میگیرند کرد و اینگونه بود که بوت های ویلنگتون به یک باید برای پوشش جشنواره ها تبدیل شد که بعد ازمدل کیت ماس یک جفت آن توسط گلستونبری درسال2008 پوشیده شد.

کفش کلارک : از سال 1825، شرکتی به سرپرستیClark C.&J. در خیابان سامرست تاسیس شد و درآن زمان بود که برادران سیروس و جیمز کلارک کارخود را با ساخت دمپایی هایی از پوست گوسفند شروع کردندکه برادران کلارک این موضوع را سرآغاز کار خود می دانند. در قرن بیستم ، برادران کلارک به یکی از تولید کنندگان پیشرو کفش در انگلستان تبدیل شدند.

کفش های پای چپ و راست : تاقبل از دهه ی 1830،کفش هایی که برای پای چپ و راست ساخته میشد هیچگونه تفاوتی با هم نداشتند . کفاش ها برچسب هایی به زبان فرانسه روی کفه ی کفش، که روی کفه کفش پای چپ عبارت”GAUCHE” به معنی چپ و روی کفی کفش پای راست “DROIT”به معنی راست نوشته میشد میچسباندند این برچسب ها مانند یک برند تجاری بودند و چون این کفش های فرانسوی دربین مردم به عنوان کفش های شیکی دیده میشدند طولی نکشید که سایر کشورها از این برند کپی برداری کردند.

دوران مدرن (1918-تاکنون)

در نیمه دوم قرن 20، با استقرار و رونق فرهنگ پاپ، آمریکا که با تمایل به متفاوت بودن ، منحصر به فرد بودن و عضویت در یک بخش از فرهنگ خاص همراه بود موفقیت بزرگی در کفش بوجود آمد درآن زمان مواد اولیه ارزان تر و ساختارهای جدید سبک زندگی متفاوت باعث تغییر پوشش درآقایان و خانم ها شد.

کفش های فانتزی و با کیفیت بالا با کفش های رنگارنگ مد روز تغییر کردند. بازیگران و خوانندگان هالیوود تأثیر زیادی در شکل گیری و محبوبیت این کفش ها جدید داشتند.

گروه بیتلز کفش های چلسی ، آدری هپبورن بازیگرکفش پاشنه گربه ای را محبوب کرد و دختران مدرسه کفش های ماری جین را در دهه 5 پوشیدند. با افزایش تعداد زنان شاغل سبک پاشنه بلند تغییرکرد وکفش های محبوب در دهه های 7 و 8 محبوبیت خود را از دست دادند و در دهه 9 به کفش های پاشنه کوتاه تغییر پیداکردند.

کفش های ورزشی بیشترین تأثیر را در مد کفش داشتند. اولین قدم به سوی انقلاب ، اختراع کفش ورزشی برای بازیکنان بسکتبال توسط “Converse” در سال 1917 بود. این اولین قدم ها به سمت کفش های ورزشی بود.

در پایان قرن نوزدهم در سال 1892، ” شرکت Rubber ایالات متحده ” یک مدل کفش ورزشی مدرن که راحت، زیبا و پارچه ای با زیره لاستیکی، ایجاد کرد و اینگونه بود که “Keds” تولید شد. پس از حدود 25 سال به محض کامل شدن و ثبت اختراع این کفش ها تولید انبوه آغاز شد. از اواسط سال 1940، انقلابی مشهود در کفش و لباس ورزشی آغاز شد و دوران کفش های لیدی و جنتلمن به پایان رسید. و راحتی ، سبک ، ایده پردازی و خلاقیت به میان آمد. نام “Sneaker” از کلمه انگلیسی “sneak” آمده است از همان اولین قدم ها کفش های ورزشی سروصدا به پا کردند و با صدای بلند به تمام جهان می گفتند: “ما اینجا هستیم!” . “اینجا” این کفش ها نه تنها در عرصه های ورزشی بلکه توانست جایگاهی در سکوهای مد و در تمام قفسه های فروشگاه کفش را نیز به دست آورد. و تا به امروز محبوبیت آن ثابت مانده است!

کفش دوران مدرن تاکنون

کفش تماشاچی : کفش های دو رنگ آکسفورد کمی بعد از جنگ جهانی اول در انگلستان مد شدند. درآمریکا توسط کسانی که از وضع مالی خوبی برخوردار بودند پوشیده میشد. معمولا این کفش ها توسط افردی که برای تماشای مسابقات ورزشی شرکت میکنند پوشیده میشود وبه عنوان کفش تماشاچی شناخته می شوند این کفش ها در دهه 1940 با لباس زوت پوشیده می شد. لباس زوت کت وشلوار نامنظمی است که توسط مردهای سیاه پوست یا اسپانیایی زبان پوشیده میشد و نظم پوشش اجتماعی را به چالش می کشید.

خلاصه:

تاریخچه کفش جالب و جذاب است که تقسیم دقیق جامعه به طبقات ، تغییر مد در دوره های مختلف را نشان می دهد. برخلاف این روزها، مد هر 10 یا حتی 100 سال تغییر می کرد ، نه هر فصل. مواقعی وجود داشت که زنان نمی توانستند کفش پاشنه دار بپوشند. درگذشته برای تشخیص برده ها از سایر افراد برده ها بدون کفش بودند و بزرگ زادگان از نظر شیک و پیچیده بودن کفش هایشان با یکدیگر رقابت می کردند. وقتی نگاهی به کفش های گذشتگان می اندازیم ، دهانمان کاملاً باز می ماند. چگونه ممکن است مردان کفش های پاشنه دار تا 30 سانتی متر داشته باشند؟ امروزه در بازار آزاد و جامعه که هیچ قانونی برای محدود کردن حقوق بشر نیست، می توانیم هرچه دلمان بخواهد بپوشیم. ما می توانیم روند مد را دنبال کنیم و متناسب با روحیه یا لباس خود ، کفش های مختلفی را برای هر موقعیت پیدا کنیم. فرصت های شگفت انگیز قرن بیست و یکم و فن آوری به ما این امکان را می دهد که از کفش های با کیفیت ، با دوام و شیک برخوردار باشیم و نه فقط یک جفت بلکه یک کمد کامل پر از کفش های مد روز!